SILUWET

SILUWET
10.03.09

Naging mission ko mula nung nakabalik ako dito sa ibayong dagat na hindi magtira ng kahit isang pirasong kanin sa platong kinakainan ko, bukod sa nagtitipid, simbolo ng sakripisyo at pagmamahal, kaya kalimitan medyo dramatic lagi kapag kumakain ako. Nasabi ko kasi ansarap ng kain ko kaninang tanghali, napadami nga ang kain ko ng kanin, yun bang tipong hanggang sa kahuli hulihang butil ng kanin kinain ko. Tinext ako ng Inay, kung ano daw ulam ko. Text back ako:

“Corned Beef tsaka ketsup ulam ko, sarap!. Hehe”

Muwal na muwal akong kumakain nang tumawag ang inay ko. Aba aba, maraming load. Naisip ko kagad ang iniisip ng inay, gusto nya akong I cheer up, kasi naaawa yun sa akin pag yun lang kinakain ko, Ang inay talaga, hindi na nasanay sa akin, alam naman nyang sanay sa hirap ang anak nya nag aalala pa.

Marami kaming napag-usapan. Bibili daw ng videoke ang tiyuhin kong taga Germany at gagawing paarkila parang negosyo ba. Mahilig kasi talaga sa musika ang pamilya namin. Tapos si Mandy yung pamangkin ko, hmmm ang term ng inay ko, “NAKAKALOKA” na daw, haha. Base sa translation ng brain ko ang ibig sabihin non, gusto na rin nyang magkaapo. Nasabi din nya na mag-aasawa na ang Ate Nene, 28, sa isang 41 years old teacher din. Ang biro ng Inay “wag na nyang palampasin ito at baka hindi na sya makahanap ng iba…”.

Kilala nya si LUCIAN, yung arabong kaibigan ko. Tinanong nya kung bakit hindi ko na palaging kasama… At ang nakakalokang linya nya:

“Bakit break na ba kayo? Nakahanap na ba ng iba?”

Ang sabi ko na lang, “ibrineak ko na”, sabay tawa.

Naalala ko tuloy ang sinabi Bob Ong:

“Huwag kang malulungkot kung ang taong mahal mo ay hindi ka mahal,
Dahil may nagmamahal sa iyo na hindi mo rin mahal, kaya patas lang…”

At yung text na:

“When somebody doesn’t love you the way you want them to, doesn’t necessarily mean that they don’t love you with all they have…”

Sa istorya kasi namin ni Lucian, may mga string ako na pinutol between us, masakit for him siguro. Pero I have to do that para hindi umaasa, were still friends na hanggang dun lang talaga…

Kumbaga, ang buhay ko dati… nagtatayo ako ng tulay, isang maigting na tulay para sa taong mahal ko, ang tulay na hindi kailanman matatawid ng taong pinaglaanan ko niyon. Mali siguro ang pagkakaintindi ko ng mga bagay bagay dati. Sa ngayon nawawala ang direksyon ng aking kinabukasan, para akong teleponong na ka hang o kaya isang kotseng tumatakbong walang nagmamaneho. Ganun katindi.

Tatlong teka, as in teka teka teka

Medyo napapalayo ako sa topic, hehe

Mabalik tayo sa araw ko.

Paglabas ko ng kwarto, galing sa aking pagmumuni muni, aba aba aba… Tanghaling tapat, pero ang dilim… Ang naaninag ko lang sa bintana ay ang kulay Yellow orange, ang nasambit ko lang ay “Oh God” kinabahan ako akala ko magugunaw na ang mundo… buti na lang nang makalabas ako sa pinto ay isang napakatuminding sandstorm lang pala. Kinabahan ako sobra...

Habang nagtatatakbo ako pabalik sa building na pinagtatrabahuhan ko, at habang winawasiwas ako ng hanging may dalang napakadaming alikabok, hindi ko masyadong makita ang daan, inuubo ako sa tindi ng hagupit ng alikabok sa mukha ko, napupuwing ako at napapapikit sa hapdi na dulot ng lupang nagkaroon ng pakpak. Nasabi ko na lang sa sarili ko na ganito siguro mailalarawan ang estado ng buhay ko ngayon, walang kasiguraduhan, blurred. Ngunit sa kabila ng lahat, sa dako pa roon may isang pigura ng taong naghihintay sa akin, medyo blurry pa nga lang, silhouette ng taong magbibigay muli ng direksyon sa buhay ko. Malamang kakilala ko na siya o isang estrangherong hindi ko pa nakilala, who knows, baka siya na ang sagot sa aking mga dasal… at malay natin baka sabihin nya pag nagkatagpo na kami:

“you are my answered prayer”

Nakow, destiny. J

---

Sa wakas nakakahinga na ulet ako ng maluwag. After ng pinagdaanan ko ngayong araw, matapos suungin ang napakatuminding sandstorm, isa lang ang masasabi ko:

Masarap mangulangot. Thank God for our Pinkies!